Alguén quixo te coller e non estabas Paras ao lonxe, e dende aquí resulta imposible bailarte, non podemos verte sequera, na transformación filial, súbita, dos nos hábitos máis firmes. …

(outono 2024) i ben sei agora, así tan lonxe, que o tempo de noso rematou e a despedida ecoa co estrépito do barco botado coa marea baixa; deslizada a popa, arrincando faiscas sumerxid…

Primer pánico: Miro al suelo, un suelo enorme sin palabras (papeles, sí, alguien que barre en un portal, las típicas palomas) pero palabras ninguna (o no las veo). Pienso: quizá mi…