Skip to main content

Am(e)lia

Am(e)lia

Alguén quixo te coller e non estabas

Paras ao lonxe,

e dende aquí resulta imposible bailarte,

non podemos verte sequera,

na transformación filial, súbita, dos nos hábitos máis firmes.

Permaneces inmóbil, descoidadamente infantil,

incomodamente ausente, xalundes,

patria do faltar, do non ser quen de terte.

Na destreza coa que o silencio ocupa o teu lugar

recoñezo que por veces esquezo que existes, non te estraño;

pero daquela alguén respira, e semella, subitamente,

na axitación, no pánico,

que gardases alén todo o aire que necesitabamos.

Non volvas xa,

non regreses a ti, ao teu seres aquí, nós, connosco, nunca.

Pasaron as horas,

alguén observaba e non te viu,

alguén te arrolaba e non te viu,

non pretendas volver, xa es imposible.

ARTIGO RELACIONADO

(outono 2024) i ben sei agora, así tan lonxe, que o tempo de noso rematou e a despedida ecoa co estrépito do barco botado coa marea baixa; deslizada a popa, arrincando faiscas sumerxid…

ARTIGO RELACIONADO

Primer pánico: Miro al suelo, un suelo enorme sin palabras (papeles, sí, alguien que barre en un portal, las típicas palomas) pero palabras ninguna (o no las veo). Pienso: quizá mi…

ARTIGO RELACIONADO

todo lo que no duermo de noche lo sueño de día