
Primer pánico:
Miro al suelo, un suelo enorme sin palabras
(papeles, sí, alguien que barre en un portal, las típicas palomas)
pero palabras ninguna (o no las veo).
Pienso: quizá mi miopía ha empeorado,
quizá ya ha permanecido aquí algún poeta
(entonces recuerdo mi poca fe en las casualidades
y decido que sin duda no las veo).
¿Y si sufro una ceguera temporal?
¿Un olvido inconstante de los nombres?
Una amnesia visual es más probable
que la ausencia inexplicada de las cosas.
Diagnóstico:
olvido parcial sin causa aparente
de las realidades poéticas evidentes del suelo (empedrado) de la place Gasquet
(y ahora ya ni siquiera veo las palomas).

O venres 4 de abril ás 20:00 propoñémosvos un tempo para os textos poéticos, propios e alleos, da man de Esme Quiroga e Alberte Alonso. Nas últimas semanas temos construído unha cadea de poemas…

Por que me falas así, dicíndome? […] . . Este inciso, inicio, naceu con pausa, naceu en tempo lento, demora o seu devir, demórase en servir non sendo inútil, non completamente…

Lembro unha vez: viaxei ata o océano, vinme alí, na necesidade de estar alí na necesidade de verme alí, na beira. Non sempre hai unha beira, non sempre hai un cantil ao que abeirarse…