Hai moitas maneiras de observar a lentitude
non falo de demorarse, non é tardar,
non falo desa necesidade de frearse,
de non chegar, porque esas veces tamén son,
con frecuencia, momentos relevantes, visibles,
nos que te das conta de que estás
e as cousas suceden de maneira diferente
(pero non son máis que desbordamentos
do pensar que somos, que hai alguén aí,
dentro, falando a través de nós, dicindo cousas).
 
Hai outras maneiras de observar a lentitude,
subindo nunha rampla móbil, por exemplo,
nunha cidade, non vou dicir o nome,
será traballo dos biógrafos, ou nun aeroporto,
tal vez, evitarei dar todas as claves,
e saben que? Ningunha biografía falaría desa rampla:
como de estraños somos aos relatos que se fan de nós,
innomeables son os fragmentos, as secuencias,
permítanme esta imaxe, que serven a relatar as nosas vidas;
son máis os momentos coma este, volvendo de comprar pan,
no que se xuntan as palabras e reclaman algo, non sabemos que,
ao fondo da boca, nas maos, non sei onde.
E o traxecto pasa en conter esa ansia,
en manter un equilibrio fráxil no que un saúdo cortés,
unha gaivota, as chaves que faltan, unha mensaxe,
pode distraernos fatalmente desas palabras que aboian,
á espera de seren izadas; si, esa é a palabra,
porque tamén ten que estar o mar dalgunha forma,
ten que estar a auga desbordando, teñen que estar os homes,
a popa, as aves, ten que estar unha miseria, unha loita épica,
ten que estar a luz da noite e o equilibrio,
ten que ser exiguo, ten que durar, ten que durar,
ten que estar unha friaxe, un temor do naufraxio
que non está se escribo simplemente recollidas.

[…]