
Estar alí (segunda parte)
Estar alí (segunda parte)
Hoxe, agora, cando escribo, tiven éxito,
fun quen, a pesares das distintas distraccións,
de chegar ao alto, sentar aquí, pararme noutra pausa,
para falar do vivido en lentitude,
nesa rampla, volvendo de comprar pan,
un día de xaneiro.
Non obstante, xa ven, o efémero do trunfo,
haberán de convir comigo un corolario:
nada do que digo fala do que digo,
nada do escrito serve,
nada perdura;
adiante, volvan ler,
repasen a orografía dos signos,
non verán nada, pois nada hai por ver,
non equivocarán a súa ausencia
pois non estaban, xaora,
como podían estar nun lugar que non existe;
e talvez, soamente, non ouso aseguralo,
talvez, digo, a pesares de todo o que precede,
talvez vostedes estean de regreso,
talvez, só talvez,
nunha ocasión intimamente paradoxal,
o efecto é anterior a causa,
talvez retornar sexa posible
remontar o curso dos fenómenos poéticos
esvarando a corrente, deslizándonos
cara a orixe primeira despois da chuvia.
Pode que ese instante estea tamén aquí,
na terra seca,
talvez conserve un tenue impulso,
moi leve, case imperceptible,
percorrendo as letras unha a unha
agardando encontrar utilidade
noutra impresión de lentitude.


