llevaba un buen rato ante los niños, que reían y aplaudían sus fingidas torpezas y sus acrobacias; cuando se detenía a tomar aire, o cuando se dirigía a alguno de ellos, tenía la sensación de que podían verle de verdad
(como alguien que, aterrado, intenta esconderse detrás de una puerta transparente…)
O venres 4 de abril ás 20:00 propoñémosvos un tempo para os textos poéticos, propios e alleos, da man de Esme Quiroga e Alberte Alonso. Nas últimas semanas temos construído unha cadea de poemas…
Por que me falas así, dicíndome? […] . . Este inciso, inicio, naceu con pausa, naceu en tempo lento, demora o seu devir, demórase en servir non sendo inútil, non completamente…
Lembro unha vez: viaxei ata o océano, vinme alí, na necesidade de estar alí na necesidade de verme alí, na beira. Non sempre hai unha beira, non sempre hai un cantil ao que abeirarse…
