Lembro unha vez: viaxei ata o océano,
vinme alí, na necesidade de estar alí
na necesidade de verme alí, na beira.
Non sempre hai unha beira,
non sempre hai un cantil ao que abeirarse,
ao que chegar, no límite, non sempre;
eu viaxei para afogar o exceso de palabras.
Coma quen afoga un can ao nacemento,
eu quería sentilas afundir baixo da auga,
sentilas morrer, na gorxa a auga, as ondas,
o sal no leite, nos tetos a costra salgada,
a desmemoria.
Cheguei tan cedo: o mar apenas;
erguinme en asíntota no alto,
no xurdir do mar,
no brote brutal da curva,
caendo ao pé, as rochas húmidas, o resto.
Había na debilidade do sol unha febleza
unha precisión sinónima, imaxinaria,
algo que desnortaba o amencer
e que pesaba;
emporiso, seguín adiante, inmóbil,
camiñei á fronte ata o lugar preciso que ocupaba
no momento de partir, desprazamento estático,
no seco.
Non importaba, xa, a coherencia,
non importaba a vertixe, o mal, o vómito,
non importaba a loita, a rendición, o éxito,
toda a importancia caera, verticalmente,
cara un mar en alza, á súa orixe.
E quixen saltar,
quixen querer saltar,
inverter o cumio, darlle fondura,
pero non souben querer saltar,
non souben saltar:
atragoeime.
E foi así:
.
.
.
.
.
.
.
.
Silencieime subitamente, eu, coa marea
subindo a auga, eu, inmóbil
subitamente
escoitei o mar
e non ladraba
