Los límites de la poesía (i)
Los límites de la poesía (i)
Mi hija me dice: ¡rápido como el viento!
Y yo no paso de 120,
por si acaso.
Hoxe, agora, cando escribo, tiven éxito, fun quen, a pesares das distintas distraccións, de chegar ao alto, sentar aquí, pararme noutra pausa, para falar do vivido en lentitude, nesa ram…
Chaman por min en algún lugar onde nunca estiven