Houbo un tempo no que os parénteses significaban algo. Non é nostalxia, dígoche. É outra cousa. Daquela os parénteses significaban que a ficción merecía máis a pena que o presente, que hai historias con tanta necesidade de ser que se apropian da nosa vontade e nos despistan do que realmente acontece. Todos queremos que haxa pontes, pontes como lebres, e viaxar en tren, e que, secretamente, esteamos presentes nas vidas que non nos corresponderon.

Non hai un camiño oculto que se vai trazando para levarnos a ese lugar imposible onde só pode chegar a imaxinación. É dabondo con poder imaxinalo. Non podemos vivir as nosas vidas como se alguén, nalgún lugar, as estivese observando, como se os elementos constituísen unha trama que nos conduce a ese final inevitable, que non deixamos de intuír como se xa estivese aí.

O camiño sería ben distinto se soubésemos a onde imos chegar.