Skip to main content

|

|

Poemática casual [?]

Poemática casual [?]

Esta é unha superficie ocupada por textos poéticos, propios e alleos, un taboleiro de exposición (poética) no que se recollen anuncios, consignas, ideas, versificados ou poematizados.

Hai algo de xogo, tamén, coas palabras. O importante non é o que poidan significar, senón a experiencia de sentido que se produce en contacto con elas, polo que din, pola súa forma ou a maneira que teñen de ser pronunciadas.

Incluiremos propostas de lectura, relatos de experiencia e sobre o lugar que ocupan certos textos no que levamos andado ata o momento.

ARTIGO RELACIONADO

,
Teño que contar cantos caracteres collen no título desta plantilla; baixaba de volta á casa e pensei que sería curioso saber se hai un límite ou se podo seguir escribindo sen máis, o que sería un pouco estraño, pero a medida que o fago, cada vez me parece máis probable que non haxa ningún límite e que vou seguir escribindo sen sentido ata que me fatigue. Que raro. Por que non haberá un tope para isto? Igual agora, cando suba o texto, provocará algún tipo de erro (mensaxe desde o futuro: como podedes comprobar, sigo escribindo). Lisa está vendo unha reportaxe sobre a guerra en Ukrania. Unha señora fala de que lle faltan os cans desde hai un ano e medio. Que pasaron os rusos e lle comeron os seus cochos, pero non sabe onde van os cans. Tal vez llos comeron tamén. Os rusos chegaron á súa aldea ao principio da ocupación, e encerraron a todo o mundo no soto da escola. Unhas 400 persoas en 200 metros cadrados. Moita xente morreu durante o encerro. Durou un mes, e logo marcharon. Todo ese tempo pensando que ían morrer todos. A xente perdía a cabeza pola falta de osíxeno. Ao principio nin sequera lles deixaban sacar os cadáveres. Sen luz. Os rusos dábanlles de comer comida estropeada, podre, ou pasta cocida en gasolina (así como volo conto). Despois comezaron a deixalos saír. A xente ía buscar comida onde podía. Os testemuños sucédense. Agora están a reconstruír. Os nenos xogan con pistolas e fusís de plástico. Están a refacer un edificio. A xente pasa os bloques de formigón a ritmo de música techno. Tres cativos xogan cuns ratos brancos. Un chámase Poutine-Hitler, o outro Loukachenko. Agora están parados diante da cámara, non fan nada. Maxim, senta, dille un. E miran á cámara.
Non hai límite. Para demasiadas cousas.

ARTIGO RELACIONADO

,
Am(e)lia
Alguén quixo te coller e non estabas Paras ao lonxe, e dende aquí resulta imposible bailarte, non podemos verte sequera, na transformación filial, súbita, dos nos hábitos máis firmes. …

ARTIGO RELACIONADO

vou cheo de palabras baleiras, de artificios verbais, de traballos poéticos de equilibrista
(outono 2024) i ben sei agora, así tan lonxe, que o tempo de noso rematou e a despedida ecoa co estrépito do barco botado coa marea baixa; deslizada a popa, arrincando faiscas sumerxid…