Non sei se vos fixastes en que ningunha historia empeza polo principio. Refírome ás historias clásicas, os contos que nos contaban sendo nenos, pero supoño que podemos dicir o mesmo de calquera relato de ficción. Se o pensamos ben, a vida da Caparuchiña vermella non comeza no momento en que a avoa se pon enferma. É de supoñer que a avoa, sendo vella como era, estaría doente con relativa frecuencia. Digo isto sen poñerme a especular no diagnóstico dalgunha patoloxía subxacente, da que Perrault non interpretou adecuadamente os síntomas, e que podería explicar a recorrencia dos seus estados febrís.
Podemos, se así o desexamos, situar o inicio da súa historia no momento no que lle regalan a capa. Tal vez a súa duración sexa, non xa a dunha vida máis ou menos banal, máis aló de ter que loitar cos recordos traumáticos de ter sido devorada (supoñendo que o cazador a rescatase, feito que semella ser apócrifo, froito dunha edulcoración máis contemporánea), senón, sexamos xustos, a do tempo no que lle servise a capa. Seguramente lle fose algo grande ao principio, porque a roupa estaba feita para durar, e a caparucha había de caerlle diante dos ollos e non vería nada, e os outros cativos na escola, porque era unha escola da vila, claro, e ela viña da aldea, ríanse dela porque levaba sempre a mesma roupa, demasiado grande, ou pequena, e moitas veces mendada.
Como se pode intuír, non só non temos acceso ao inicio da historia, senón que moitos dos feitos relevantes, e que levan a Caparuchiña a confiar en persoas de mala reputación, e a perderse por camiños enredosos, foron excluídos da versión axustada e condensada que leva circulando de xeración en xeración desde hai incontables anos.
Resulta posible pensar, daquela, que estes feitos que veño de mencionar se contan entre moitos outros, ignorados tamén, que ocuparían os días da rapaza. Como xa dixen, seguramente a avoa enfermara antes, e tal vez Caparuchiña tería levado máis cestas con comida. Neses traxectos, habería veces nas que non encontrase a ninguén, noutras tería batido co lobo, inevitablemente. Nesas ocasións, sen que teñamos que entrar en valorar a súa frecuencia, habería momentos nos que simplemente se saudaron cortesmente; habería outros nos que nin se falaron sequera, pois tal vez o lobo estivese ocupado en asuntos de maior envergadura, como podería ser a predación dun cervo, dun xabaril ou dun mamut laúdo, no caso de que a xénese da lenda se remonte a épocas anteriores a aquelas nas que a situamos habitualmente.
Todos eses encontros, e moitas outras anécdotas, nas que se equivoca de senda, ou de avoa, nas que papa a merenda polo camiño e logo, cando chega do outro lado da fraga, ten que inventar a historia dun lobo que lle roubou a cesta, o que contribúe a alimentar a lenda funesta do personaxe, todos, sen excepción, foron ignorados, ou excluídos deliberadamente, co propósito de darlle concreción a unha narración que, se adoptase un cariz máis biográfico, podería ter ocupado perfectamente dezaoito volumes en cuarto menor de trescentas páxinas cada un (e iso supoñendo que a devorase, definitivamente, o lobo).
Non coñecemos o principio da historia da Caparuchiña porque non podemos situar en ningún lugar a orixe da cadea de causas que levaron a os fatídicos acontecementos recollidos por Perrault. Ningún dos feitos da súa vida foi menos importante que ningún outro, como tampouco o foron cada un dos sucesos que a precederon, nin os que tiveron a súa existencia en tempo compartido con ela. Pensada así, fronte á marabillosa multiplicidade de relacións, de efectos e de causas que a arrodeaban, a súa historia, por moi clásica que sexa, queda reducida a unha simple anécdota.
