A interacción entre Paulo e Amparo, coa mediación escénica de Lisa, volta para continuar o seu percorrido o 26 de xaneiro.
Abordamos esta nova Permanencia cun dispositivo moi simple. Unha xornada de residencia para configurar a presentación escénica e unha única función ao día seguinte. O ciclo renovarase indefinidamente (mentres teñamos algunha boa razón para facelo).
Movementos sonoros e visuais espontáneos.
Unha creación do Teatro Permanente con Natalia e Lisa (e tal vez máis).
Texto de Alberte, sobre un fondo de Othello, de W. Shakespeare.
Unha nova permanencia en formato extendido. Tres sesións de traballo para un resultado efémero a partir das memorias dunha creación de 2005.
Artistas convidadas e residentes que abren os seus procesos de interpretación e preparación á Comunidade Permanente. Curiosidade, tentativas arriscadas ou extravagantes, camiños truncados, virtuosismo…moitas posibilidades de experiencia en relación coa(s) música(s).
En presenza constante, regular. O Teatro Permanente quere ser un espazo aberto para a música en escena. Acollemos artistas e prácticas instrumentais e sonoras diversas para propoñer á nosa comunidade dispositivos musicais específicos, con repertorios menos habituais e formas de experimentación e de exploración curiosa sobre o son, así como sobre a relación entre as persoas presentes e os intérpretes.
[Proxecto de creación silenciosa]
Non todo o que se di ten sentido. Non todo o que ten sentido é dito. Ás veces nin sequera se pode dicir as cousas que máis sentido teñen. Se non se pode falar do que sucedeu, dá igual o que se diga.
Podes bailar se non dis nada? Non o sabemos. Pero podemos dicir que o fixemos. Isto non ten nada que ver co que aconteceu ese día, ese domingo 27 de outubro, nin a súa víspera.
[ ]
A metodoloxía é simple. Partimos dunha idea, convidamos a artistas a unha xornada de creación e improvisación e consolidamos o marco para o que pode acontecer. Ao día seguinte, dámos acceso a un deses sucesos.
Quedou isto (entre outras moitas cousas)
