Aquí é onde remata esta historia. Polo principio. Todo o que se poida dicir a partires de agora sobra, xa forma parte deses engadidos incómodos, como as frases que seguen a unha despedida, mentres non rematamos de marchar cada un polo seu lado, cavilando sobre que estará a pensar o outro. Falo desas primeiras veces, supoño que se entende, cando pasan cousas que só pasan esas primeiras veces. E falas, e dis, e volta a comezar, e dentro estabamos á calor do café, e agora xa non. E aparece alguén. Que xa nos dixeramos ata outro día, que todo isto sobra! Desculpade o ton, pero teño o hábito de berrarlles ás miñas lembranzas como o que se indigna do destino dos personaxes dunha película. Por moitas veces que se repita a historia sigo facendo o mesmo, o final non cambia. Volvo a este punto, aquí sigo, escribindo palabras que sobran, como non podía ser doutra maneira. Volvo ao momento no que morro, xa perdín conta de cantas veces, sempre da mesma maneira ridícula. Pero mellor calar agora porque, como adoito dicir, aquí é onde empeza esta historia.