(outono 2024)

i

ben sei agora, así tan lonxe, que o tempo de noso rematou

e a despedida ecoa co estrépito do barco botado coa marea baixa;

deslizada a popa, arrincando faiscas sumerxidas

en bágoas dun peirao que non son eu.

ii

como pode ser esta distancia,

como entender este cantil que inventaches

ó que asomo incrédulo e minúsculo na cima;

sei que se salto ó desafio,

se me enfrento á caída vertical coa que me tentas,

deixarei pegada sobre as ondas,

máis tan fráxil na fracción ínfima do impacto,

tan burdo o contorno de min sobre a oleaxe,

que asolaga o alento da memoria,

e, nese último preámbulo da apnea, véxote no alto,

castigada coa monotonía infranqueable das escumas