vou cheo de palabras baleiras, de artificios verbais, de traballos poéticos de equilibrista
vou cheo de palabras baleiras, de artificios verbais, de traballos poéticos de equilibrista
(outono 2024)
i
ben sei agora, así tan lonxe, que o tempo de noso rematou
e a despedida ecoa co estrépito do barco botado coa marea baixa;
deslizada a popa, arrincando faiscas sumerxidas
en bágoas dun peirao que non son eu.
ii
como pode ser esta distancia,
como entender este cantil que inventaches
ó que asomo incrédulo e minúsculo na cima;
sei que se salto ó desafio,
se me enfrento á caída vertical coa que me tentas,
deixarei pegada sobre as ondas,
máis tan fráxil na fracción ínfima do impacto,
tan burdo o contorno de min sobre a oleaxe,
que asolaga o alento da memoria,
e, nese último preámbulo da apnea, véxote no alto,
castigada coa monotonía infranqueable das escumas
Alguén quixo te coller e non estabas Paras ao lonxe, e dende aquí resulta imposible bailarte, non podemos verte sequera, na transformación filial, súbita, dos nos hábitos máis firmes.
…
ARTIGO RELACIONADO
Poemática casual Primer pánico: Miro al suelo, un suelo enorme sin palabras (papeles, sí, alguien que barre en un portal, las típicas palomas) pero palabras ninguna (o no las veo). Pienso: quizá mi…
