Onte estaba esperando nun paso de peóns, cando dous rapaces, adolescentes, diría eu, pasaban facendo skate polo carril bici. E un dí (agarrádevos onde poidades): gora eta, e o outro contesta: gora eta. Quedei pasmado. Era algo tan improbable, tan inverosímil…aínda agora, despois de darlle moitas voltas, non sabería dicir por que dixeron o que dixeron.

Estaba claro de que o dicían como unha especie de frase de complicidade entre colegas, pero…tiñan idea do que quería dicir? E que estaba tan fóra de lugar! Porque, se non sabían o que quere dicir, é un signo dun problema maior, porque iso implica que cando chegaron a ela non había ningún outro elemento para darlle contexto, ou que, aínda habéndoo, decidiron delibaradamente ignoralo, sen preocuparse nada máis dunha frase que lles gustou pola súa imaxe ou a súa sonoridade. Non obstante, o máis probable é que, sabendo o que quería dicir, decidiron usala de xeito irónico; non sei, como o “what’s up” daquel anuncio?

A pregunta que xorde, inevitablemente, é: se foi o caso, como chegaron a esa transformación? que proceso puido levar a descontextualizala de tal maneira que xa non queira dicir o que di, polo menos para eles?

Os rapaces terían quince ou dezaseis anos. Isto implica que nunca chegaron a coñecer a banda terrorista en activo. Non dispoñen doutra información actualmente, máis aló do uso completamente patético que do seu nome se segue a facer en política, excepto se a foron buscar voluntariamente na rede. Se así foi, como puideron darlle a volta a todo o que aconteceu para liberar a frase do que implica?

Tal vez, e isto é unha simple especulación, porque non ten máis importancia a verdade, para quen accede a ela a través dun ordenador, que calquera forma de ficción. Os efectos diso, á vista están.

Se este é un signo dun fenómeno de maior amplitude, dediquémoslle máis atención, suxiro.

Non. Non puido ser. Tiven que escoitar mal… eppur si muove