Poñamos outro exemplo. Imaxinemos unha aula onde se propón un exercicio de matemáticas e un tempo para realizalo. Na aula do lado, propoñemos o mesmo exercicio de matemáticas, pero agora dicímoslles aos estudantes que o primeiro que o acabe terá unha recompensa. Os elementos son iguais para as dúas aulas, pero as actividades dos alumnos non o serán. No primeiro caso, abordarán a execución dunha tarefa. No segundo caso, poderán xogar a un xogo. Se un observador externo analizase as condutas, probablemente non puidese percibir diferenzas. Só existen na disposición que a regra introduce para a segunda aula, non son perceptibles para un observador que a descoñeza.

Así e todo, a existencia da regra non garantiza unha experiencia de xogo para os participantes, posto que son necesarias unha serie de capacidades, de competencias, para poder facer dese xogo unha experiencia lúdica. Que podo facer se non me gustan as matemáticas, ou se o meu nivel non é o axeitado para o problema? Que podo facer se esa mañá tiven unha ruptura emocional e non son quen de entrar nesa dinámica? Todos eses aspectos condicionan a natureza complexa do que chamamos xogos.